Bijgestaan door hulphond Rollo, een verzameling interne deelpersonen door een dissociatieve identiteitsstoornis (Dis), een groep supporters en een flinke dosis zelfspot, gaat Roos de uitdagingen in haar leven aan: “Nooit meer een stap over de drempel van het ziekenhuis, had ik besloten. Dan nog liever dood. En dat meende ik. Dit besluit nam ik na een jeugd met vroegkinderlijk trauma en nare ziekenhuiservaringen. Tot de komst van bobbel. Die bobbel in mijn nek en de last van het niet weten of het kanker is, blijkt een grotere angst dan mijn angst voor het ziekenhuis. En die angst is groot, heel groot.”

Roos krijgt inderdaad de diagnose kanker, maar dan wel één van het langzaam groeiende en een niet te genezen soort. Ze leert leven met kanker als chro¬nische ziekte. En totaal onverwacht blijkt dit proces helpend te zijn om steeds iets meer te herstellen van de dissociatieve stoornis.

Steeds als ze in het ziekenhuis is, observeert ze de interactie met het zorgpersoneel. Met in haar ach¬terhoofd: ‘Wat kan ik zelf en anderen leren van wat hier gebeurt?’ Ze reikt praktische oplossingen aan voor dingen die lastig zijn in de diagnosefase en het ziekteproces. Daarnaast zijn de anekdotes voor (aan¬komende) zorgprofessionals aanleiding tot reflectie en gesprek.
Roos schreef een persoonlijk boek vol reflectie, humor-volle en soms pijnlijke ontdekkingstochten die leerzaam zijn voor iedere lezer. Op Roosachtige-wijze!

Roos Steen (1985) werkte als arts based researcher bij het lectoraat GGZ en Samenleving aan hogeschool Windesheim in Zwolle. Ze was ook docent in de leergang ‘ervaringsdeskundigheid bij zorgprofessionals’. In 2021 krijgt ze lymfe¬klierkanker. Sindsdien is het haar missie om de zorg trauma-sensitiever te maken en erkenning te bieden aan anderen met PTSS/Dis. Dat doet ze onder meer door te schrijven op haar website www.roosachtig.com.