In het interbellum kwam de emancipatie van de massa (en van specifieke groepen, zoals arbeiders, landbouwers en vrouwen) in een stroomversnelling terecht. Diverse culturele spelers (van individuele auteurs tot uitgeverijen) in Vlaanderen grepen die maatschappelijke ontwikkeling aan om een steeds groter en heterogener publiek in te wijden in de lange tijd als elitair beschouwde cultuur. Ze verbonden die democratisering van de cultuur met een pedagogisch project. Ze wilden kennis verstrekken over de wereld, de mens en de plaats van literatuur in het leven; ze wilden informeren, moraliseren en leren lezen. Vier populaire figuren uit het interbellum spelen in dit boek de hoofdrol: de vertellers Warden Oom en Ernest Claes, die de verteltraditie van de folklore nieuw leven inbliezen en hun romans en verhalen zagen als bronnen van kennis en wijsheid; de dichteres Alice Nahon, die poëzie voor dagelijks gebruik schreef en het publiek in haar gedichten emotionele levenslessen bijbracht; en de socialistische criticus Raymond Herreman, die met zijn rubriek 'De Boek-uil' in de krant Vooruit een publiek van arbeiders en bedienden vertrouwd wilde maken met de kunst van het goede lezen. Het zijn namen die ooit het publieke gezicht van de literatuur uitmaakten, en die vandaag nog altijd tot de verbeelding spreken, maar die voorheen amper het onderwerp waren van literair-historisch onderzoek. Over de auteur Bram Lambrecht studeerde taal- en letterkunde aan de KU Leuven. Met zijn masterproef over de epische poëzie van Karel van de Woestijne won hij de eerste Scriptieprijs van het Poëziecentrum. In februari 2017 verdedigde hij zijn proefschrift over het pedagogische project van de publieksliteratuur in Vlaanderen tijdens het interbellum. Als postdoctoraal onderzoeker van het FWO-Vlaanderen voert hij momenteel een project uit over rouwpoëzie. Bram publiceerde al verschillende artikelen over de literaire cultuur van het interbellum en over hedendaagse Nederlandstalige poëzie.