Dit boek vertelt het verhaal van een klein blond meisje met gemengd Nederlands Indisch bloed, op Java. Al snel komt de oorlog, het jappenkamp en Bersiap, en de vermissing van haar vader in de Politionele Actie, met gevolgen voor haar identiteitsvorming. Als ze op 11-jarige leeftijd met haar moeder naar Nederland moet vertrekken omdat ze niet meer gewenst zijn in de Republik Indonesia, groeit naarmate ze ouder wordt onderhuids een identiteitsstoornis. Ze wordt bang voor haar spiegelbeeld, is slechts een façade, zoals ze zichzelf voelt. De angst om te verdwijnen in die gapende donkerte in haar geest groeit. Bestaat ze wel? Was er wel een Indië, een vader? Het verhaal heeft weliswaar een Nederlands-Indische achtergrond, maar de ontheemding en ontworteling van het hoofdpersonage, rode draad in dit boek, zijn actueel en universeel herkenbaar voor alle migranten; hoe groter het cultureel verschil, hoe sterker het gevoel van ontheemding. Het boek is fictie, ingebed in werkelijke gebeurtenissen en geschiedenis in WO II en dekolonisatie. Personages en hun verhalen zijn bedacht, soms gemodelleerd op bestaande mensen, maar veel feiten en ervaringen, gevoelens kent Paua Brunsveld van Hulten uit eigen ervaring. Een boeiend, onthullend, vlot verteld verhaal. Paula Brunsveld van Hulten, Surabaya 1948, kwam in 1962 met ouders, broer en zuster als spijtoptantengezin naar Nederland, migranten avant la lettre. Na HBO Communicatie en kunstopleiding was ze werkzaam in publieksvoorlichting bij de landelijke overheid. Migratie en vooral de groeiende integratieproblematiek brachten haar tot landelijk politieke activiteit. Ze was onder meer staflid van een Haags-Marokkaanse organisatie voor allochtone jongeren en vrouwen. Ze publiceerde eerder een non-fictie boek Wij zijn Nederland: autochtone en allochtone Nederlanders over elkaar. De afgelopen jaren is ze naast het schrijven actief als kunst- en portretschilder.