Bert Thurlings gaat op zoek naar de waarheid achter de geschiedenis van de mens. Hij begint zijn zoektocht heel eenvoudig door te onderzoeken wat we nu eigenlijk weten van die vele merkwaardige megalithische stenen constructies die overal ter wereld te zien zijn. Al gauw komt hij er achter dat er iets niet klopt: dateringen zijn onbewezen en welke technologie is toegepast blijft een raadsel. Thurlings zoekt verder en kom uit in de literatuur over Sumerië en andere landen. Overal duikt hetzelfde verhaal op: wereldcatastrofes en ‘goden’ die al dan niet te hulp schieten. Met gemak vliegen ze heen en weer, en naar boven. Wat is dat toch met die goden? Als die catastrofes nu eens wetenschappelijk bewezen kunnen worden, klopt het dan misschien ook met die vliegende goden, zo vraagt Thurlings zich af. Het dwingt hem te onderzoeken hoe het zit met die klimaatstudies en dat brengt hem bij ijsboringen en klimaatmodellen. Kyoto is onzin, maar er zijn vele catastrofes geweest in de oudheid, en zelfs zó dat Plato volkomen juist was met zijn tijdsaanduiding over de ondergang van Atlantis. Er komt nog meer naar voren waar de wetenschap maar liever niet te lang over nadenkt: de aardbol is uiterst instabiel. Het is als een kopje koffie met een melkvelletje er op. Bij het minste tikje verschuift de boel. Sinds enige duizenden jaren lang ligt dat koffiemelkvelletje stil, maar daarvóór was het duizenden jaren instabiel. Voortdurend werd de boel op de kop gezet. De goden maakten zich dan uit de voeten. Thurlings pluist het helemaal uit en zijn conclusie is dat het roer om moet in ons denken: de mens werd in de oudheid geholpen, maar door wie?