Wie had dat van hen ooit gedacht? Ze denken dat ze de perfecte moord kunnen plegen of laten plegen. Ze vallen niet op. We zien ze op het werk, op de tram, op school, in het dorpscafé. Ze lijken gewone mensen, soms nog heel jong. En dan blijkt dat ze tot verschrikkelijke dingen in staat zijn.

Hugo Rosiers steekt zijn minderjarige liefje Sarah dood omdat ze met een ander heeft gevrijd. Yoko Maesen en Wim Durdin wandelen met hun tweejarig zoontje Olivier naar een bos. Olivier sterft er een vreselijke dood.

Ingrid Van Regenmortel jogt langs het kanaal. Een jonge visser pleegt een lustmoord op haar. Ze heten allebei Nele, zijn mooi en jong, en verliefd op Vincent Vanderschelden. Van de ene Nele maakt hij een moordenares, van de andere een lijk. De mensen van Merendree blijven vandaag met weemoed terugdenken aan Rachid en Nadja, moedige asielzoekers uit Kirgizië. Zelfs nadat Rachid zijn vrouw heeft vermoord. De tweeënzeventigjarige Roger Van Doorsselaere grijpt naar een geweer om zijn buurman dood te schieten, met wie hij tien jaar geen woord heeft gesproken.

Het gebeurt steeds vaker. Nooit droegen mensen zoveel maskers als nu. Het verschil tussen goed en kwaad vervaagt. Wie zijn de moordenaars onder ons? Het antwoord horen we in het Hof van Assisen.

Gust Verwerft (1944) heeft als gerechtsjournalist meer ervaring dan wie ook. Men noemt hem terecht 'de ongekroonde koning van de Vlaamse gerechtsjournalisten'. Magistratuur en advocatuur volgen zijn verslaggeving op zijn website www.assisen.be. 

De pers over Gust Verwerft:

'Gust Verwerft volgt het assisennieuws op de voet en analyseert, overal en altijd.' - HET NIEUWSBLAD

'De persbank van het hof van assisen is in de loop der jaren zijn biotoop geworden

'Zo Vrouwe Justitia een broer heeft, dan moet het Gust zijn.' - DE JOURNALIST