Als de 12-jarige Julie ’s ochtends wakker wordt en zegt dat ze dubbelziet, is mijn eerste reactie dat ze misschien een bril nodig heeft. Tussen haar dagelijkse lachbuien door, is ze bang. Een paar dagen later krijgt ze te horen dat ze ongeneeslijk ziek is. Voor een tumor in de hersenstam is geen behandeling mogelijk. In de periode die volgt wisselen verdriet, vrolijke momenten en prachtige gesprekken zich af. Tegen beter weten in blijft er hoop. Met haar kracht, humor en doorzettingsvermogen steunt zij haar familie, vrienden en vriendinnen, waardoor ze tot de dag van vandaag een inspiratiebron is. Julies moeder Ellen Eerdhuijsen en Menno Hagemeijer, vertellen in dit boek het hartverscheurende verhaal van dit dappere en sterke meisje. Het gaat niet alleen over Julies onvermijdelijke lot, maar ook over hoe een 12-jarig meisje sterk en optimistisch blijft en altijd op zoek gaat naar een feestje. Het gaat ook over vriendschap, de liefde tussen broer en zus en de periode na het verlies van je kind. Dit verhaal moest gewoon geschreven worden. Ellen Eerdhuijsen (Amsterdam, 1975) is moeder van Julie en Youri. Wanneer Juul in 2014 ziek wordt en in het ziekenhuis belandt, schrijft ze onbewust elke dag iets in een schrift om maar niets te vergeten van deze periode. Dat is het begin van dit boek. Menno Hagemeijer (Den Haag, 1967) vrijwilliger bij Make-a-Wish, vervult Juul haar grootste wens. Het contact blijft ook na Juul haar overlijden. Samen zijn ze het er over eens: iedereen moet Juul een beetje leren kennen.